زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست / هرکسی نغمه خود خواند و از صحنه رود / صحنه پیوسته بجاست /
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد
این شعر رو خیلی دوست دارم و خیلی بهش اعتقاد دارم چون همیشه میگه آدم تو فاصله اومدن رفتنش باید تاثیرگذار باشه. انقدری که اگه نباشه جاش خالی باشه و کلی چیزای خوب به یادگار گذاشته باشه. و واقعا هم زندگی صحنه نمایشه و هرکسی بر اساس میزانسن کارگردان میاد و میره و نقش بازی میکنه. یکی ستاره سینماست یکی سیاهی لشگر یکی دقیقا روی صحنه است یکی پشت صحنه. ولی حتی کار ستاره سینما به نحوه عملکرد اون پشت صحنه‌ای مربوط میشه با اینحال حقیقتی که وجود داره اینه که باشیم یا نباشیم خورشید میتابه و شب میشه و روز میشه و هر روز روحهای جوانی به دنیا میان و هر روز روحهایی تصمیم میگیرن این بعد زمانی مکانی رو ترک کنن و زندگی ادامه داره.
اینجا خیلی مینوشتم و خیلی همراهان خواننده خوبی داشتم که دلم نمیاد این ارتباط قشنگمون از بین بره.
از حالا به بعد خیلیا که دلیل موندنشون چیزی بجز عکاسی زایمان بود پیشمون میمونن.
من نویسنده نیستم ولی فهمیدم برای روح باید راهی پیدا کرد که نفس بکشه. وگرنه آسیب میزنه. یکی نقاشی میکشه یکی مینویسه یکی شعر میگه یکی عکس میگیره یکی مینوازه و حالا در شروع دهه پنجم زندگیم آموخته‌ام که باید به هنر چنگ زد که تنها راه نجات بشر عشق و هنره.
من عکاس پرتره و فاین آرت بودم. عکاس تبلیغات و لایف استایل… سرنوشت منو برد وسط اتاق زایمان و این روحهای کوچولو کمک کردن که زخمهای من التیام پیدا کنه.
من ایمان دارم تو این دنیا روحهای هم فرکانس همدیگه رو ملاقات میکنن. چه قرار باشه یه فنجون قهوه باهم بنوشیم. چه نوزادی که پشت ویزور من قرار بگیره و چه کسی که صرفنظر از مادر یا پدر بودن دلش بخواد نگاره ای از خودش داشته باشه.
مثل زمانی که از مجسمه‌های #ویلوتری عکاسی میکردم و رییس مجموعه ویلوتری از آمریکا عکسهامو دید و یه پیغام محبت آمیز تو صفحه مهمانان وبسایتم گذاشت.
چه زمانی که شاگردی #سعید_دستوری و #محمود_کلاری و #هایده_صفی_یاری میکردم چه زمانی که شاگرد مسافر راه دور #ریچارد_دوما بودم. تقدیر بوده که کنارشون رشد کنم و آموزش ببینم و برم جلو.
تا ببینم در آینده قراره پیش کدوم روح بزرگی شاگردی کنم.
Life is the unique stage of our artistic existence. Each person sings their own melody and departs from the stage. The stage remains, continuously present.
Happy is the melody that people entrust to memory.
I love this poem very much, and I strongly believe in it because it always says that a person's presence or absence should have an impact when they come and go. To the extent that if they are not there, their place should be empty, leaving behind many good things as a memory. And truly, life is a stage, and each person comes and goes as a director and plays a role. One is a cinema star, another is a blackness in the army, one is exactly on the stage, and another is behind the scenes. But even the work of a cinema star is related to how the behind-the-scenes person operates. Nevertheless, the truth is that whether we exist or not, the sun rises and sets, day turns into night, and every day young souls come into the world, and every day souls decide to leave this temporal space, and life continues.
I have written a lot here, and I have had many good companions who I don't want to lose our beautiful connection with.
From now on, many of those who had no reason to stay except for childbirth photography will stay with me.
I am not a writer, but I have realized that for the soul, one must find a way to breathe. Otherwise, it hurts. One person paints, another writes, someone recites poetry, someone takes photos, someone plays music. Now, at the beginning of my fifth decade of life, I have learned that art must be embraced because love and art are the only way to save humanity.
I was a portrait and fine art photographer. Advertising and lifestyle photographer... My destiny took me to the middle of the delivery room, and these little souls helped my wounds heal.
I believe that in this world, souls of the same frequency encounter each other, whether it's drinking a cup of coffee together or a baby being placed behind my viewfinder or someone who, regardless of being a mother or father, wants to have a portrait of themselves.
Like the time I was photographing sculptures of Willowtree and the head of Willow tree from America saw my photos and left a kind message on the guest page of my website.
Whether it was when I was a student of Saeed Dastouri, Mahmoud Klari, and Hayedeh Safi Yari, or when I was a traveling student of #Richard Duma. It has been a privilege to grow alongside them, receive education, and move forward.
I wonder which great soul I will be a student of in the future.
شاهد سهرابی
