برادر بزرگه تو اوج بداخلاقیای سن بلوغ بود… ۱۷-۱۸ سالگی اون طرفا… خواهر کوچیکه دقیقا یک دهه کوچیکتر. سر ناهار خواهر کوچیکه نوشابه خودشو قبل از ناهار خورد برادر بزرگه نگه داشت بعد از ناهار. خواهر کوچیکه تشنه شد. شایدم تشنه نشد نوشابه میخواست. برادر بزرگه نداد. نمیدونم چرا به لج و لجبازی کشیده شد برادر بزرگه نه میخواست نوشابه اشو بخوره نه میخواست بده خواهر کوچیکه چون از نظر اون سهمشو خورده بود. میگفت میخوام بدم به مامان. مامان این وسط فداکاری میکرد میگفت من نمیخوام و دعوا بالا گرفت. برادر بزرگه نوشابه رو توی سینک خالی کرد. نوشابه گازدار شرشر میریخت به دیواره‌های سینک و از سوراخ سینک میرفت تو فاضلاب. اشک‌های خواهر کوچیکه شرشر از چشماش میریخت و از دیوار صورتش پرت میشد پایین. پدر مادری که سکوت کردن… برادر بزرگی که نه نوشابه خورد و نه گذاشت کسی بخوره. خواهر کوچیکه ای که نه نوشابه خورد نه کسی ازش دفاع کرد نه کسی بغلش کرد… یه شیشه نوشابه کافی بود که خواهر کوچیکه بفهمه دنیا جای قشنگ و مطمینی نیست برای زندگی. و‌جقدر سالها دنبال امنیت گمشده ‌اش گشت و هربار ناامید شد. حالا، تو دهه پنجاه زندگی؛ دکتر چطوری میخواد بهش بگه: ناراحت نباش دختر نارنج و ترنج. دنیا اونقدرا بد نیست. ترس جدایی وجود نداره و یه عالمه آدم هستن که دوستت دارن، وقتی دیگه نه اون پدر هست نه اون مادر و نه داداش بزرگه. حتما که نباید یکنفر پدر مادرتو بکشه تا ازش متنفر بشی. گاهی تنفر همینقدر نزدیک و همینقدر طولانی و همینقدر ریشه‌داره که دیگه کسی دستش نمیرسه بهت که بخواد کمکت کنه. همینقدر دور همینقدر دیر