I went to Ahvaz for a couple of days, and since it’s very close to Hoveyzeh and Shalamcheh, the entire road was turned into a permanent exhibition of war, filled with the wreckage of tanks. The wounds of my childhood have resurfaced. My hatred for the color black goes back to those first five years of my life when, with my small height, I would look up and see all the grown-ups dressed in black, with women in long black chadors and men in navy shirts and brown pants. It was impossible to see such a scene from parents.

Back then, hugs and kisses, if they ever happened, were only during reproduction. I won’t call it making love because, truly, those times weren’t times for making love.

I was in middle school or older when someone told me, "Did you think you were born any other way?" and it shook me up. I think that’s when I realized I needed a therapist. That’s when I understood that I hadn’t been hugged enough and that I hadn’t experienced unconditional love and secure attachment.

Now, I’m left wondering when and how I’ll finally turn this scar from the 1980s, that’s stuck on my forehead, into an opportunity, like a strong person would.

عكاسی خانوادگی با نوزادیه دو روز رفتم اهواز و بخاطر اینکه خیلی نزدیک هویزه و شلمچه بود و سرتاسر جاده رو کرده بودن نمایشگاه دائمی جنگ و پر بود از لاشه تانک، زخمهای بچگیم زده بالا. اینکه از مشکی متنفرم برمیگرده به همون ۵ سال اول زندگیم که با قد کوچیکم سرمو میاوردم بالا و همه آدم بزرگا مشکی پوش بودن با چادرهای کش دار و مردا پیرهن سورمه‌ای و شلوار قهوه‌ای. دیدن این صحنه از پدر مادرها غیرممکن بود.
اون موقعها بوس و بغل تازه اگه اتفاق میفتاد در حین تولید مثل بود. نمیگم معاشقه چون وافعا زمانه، زمانه معاشقه نبود.
خود من یکی راهنمایی یا بزرگتر بودم که یکی بهم گفت فک کردی خودت چطوری به دنیا اومدی و ریخته بودم بهم. فک کنم از همونجا تراپیست لازم شدم. از همونجا بود که فهمیدم من به اندازه کافی بغل نشدم و عشق بی قید و شرط و وابستگی ایمن رو نچشیدم.

موندم چطوری و کی دیگه میخوام مثل یه آدم قوی، این تهدید سال شصت که تو پیشونی من مونده رو به فرصت تبدیل کنم؟

یه دو روز رفتم اهواز و بخاطر اینکه خیلی نزدیک هویزه و شلمچه بود و سرتاسر جاده رو کرده بودن نمایشگاه دائمی جنگ و پر بود از لاشه تانک، زخمهای بچگیم زده بالا. اینکه از مشکی متنفرم برمیگرده به همون ۵ سال اول زندگیم که با قد کوچیکم سرمو میاوردم بالا و همه آدم بزرگا مشکی پوش بودن با چادرهای کش دار و مردا پیرهن سورمه‌ای و شلوار قهوه‌ای. دیدن این صحنه از پدر مادرها غیرممکن بود. 

اون موقعها بوس و بغل تازه اگه اتفاق میفتاد در حین تولید مثل بود. نمیگم معاشقه چون وافعا زمانه، زمانه معاشقه نبود.

خود من یکی راهنمایی یا بزرگتر بودم که یکی بهم گفت فک کردی خودت چطوری به دنیا اومدی و ریخته بودم بهم. فک کنم از همونجا تراپیست لازم شدم. از همونجا بود که فهمیدم من به اندازه کافی بغل نشدم و عشق بی قید و شرط و وابستگی ایمن رو نچشیدم. 

موندم چطوری و کی دیگه میخوام مثل یه آدم قوی، این تهدید سال شصت که تو پیشونی من مونده رو به فرصت تبدیل کنم؟